We maken ons op voor nog een avondje Droef. De voorlaatste!
Anton Voloshin en Gert-Jan Termote op Droef Apostrof, foto Franky Bordo
Presentatoren van dienst zijn de welbekende, althans voor de Vlaamse en Nederlandse literatuurkenners, Anton Voloshin en Gert-Jan Termote.
De scherpe inleiding van het duo brengt ons al meteen in de juiste sfeer. Een droefwaardige sfeer.
Jan-Bart Leo op Droef Apostrof, foto Susan Rios
Na de aankondiging van de afgekondiging van Jan Bart Leo, ik dacht even dat het een trio betrof, kwam iemand dan toch plots uit de zaal en sprong het podium op.
Deze “one-man” had het wat moeilijk met het herlezen van zijn vers geproduceerde gedicht maar scoorde wel. Een warm applausje volgde.
Stefan Zajc op Droef Apostrof, foto Susan Rios
Anton kondigde hierbij de tweede gast aan; De Gentse ‘raamdichter’ Stefan Zajc. Deze nam de microfoon en nestelt zich temidden van het publiek die hij herhaaldelijk ‘puinhopen’ noemt. Meerdere raamgedichten en andere overpeinzingen passeerden de revue. Af en toe begeleid met een muziekje dat deze jongeman uit zijn telefoon tovert. Na een kwartier geven de welopgevoede puinhopen een stevig applaus.
Annemarie Brijder op Droef Apostrof, foto Susan Rios
Gert-Jan heeft de eer van een voor hem onbekende Nederlandse artieste aan te kondigen. Het is dan ook de eerste maal dat deze Annemarie Brijder optreed op Vlaamse bodem. Na een korte soundcheck van de gitaar neemt deze rijzige knappe dame met gemak de hele zaal in met haar lied over bacteriën en nooit alleen zijn. Om Annemarie in een notendop samen te vatten is een quasi onmogelijke opdracht. Al haar teksten en liedjes zijn pareltjes van goede smaak en beklijvende wijsheid met titels als: “Ik kom”, “Hoop”, “Ik ben er klaar mee”. Ik denk bij mezelf: “wat een klasse, hier gaan we nog van horen en zien”.
Celia Di Gioia op Droef Apostrof, foto Susan Rios
Celia Alba of is het nu Celia Di Gioia of Di Gioia Alba, we houden het voorlopig bij Celia. Bij één van de vorige edities had ze verteld dat het voor haar de eerste performance was. Blij dat René (nvdr Van Densen) en de zijnen haar opnieuw programmeerden;
Sterk beklemmende poëzie gebracht met een heel heldere stem. Bij het derde gedicht mag een zekere Frans op zijn gitaar komen tokkelen. Een goeie combinatie lijkt mij. Het verzacht de scherpe bewoording van “Oorlog en Liefde”. We worden nog getrakteerd op een vers vers. Over iemand die haar recent echt kwaad heeft gemaakt. Met een lichtbruin gevoel denk ik dat het over die man gaat die persé een oorlogje wil voeren tegen de Ukraina. Ze eindigt dit gedicht op de onnavolgbare wijze : “ jij bent vergeten hoe klein uw lu..leven wel is”, gesticulerend het gekende gebaar tussen duim en wijsvinger. Celia eindigt met nog twee korte gedichten “Verzetslied van een vrouw” over feminisme en “Koude Oorlog” over haar lief dat duidelijk nu geen lief meer is.
Frans en Leon op Droef Apostrof, foto Susan Rios
Het slotstuk is weggelegd voor Frans & Leon. Gewapend met gitaar en mondharmonica. Aha vandaar die Frans. We worden ruim getrakteerd op liederen met een country-gehalte en Brabantse hersenspinsels. Het wordt een feestje met die gasten uit Tilburg, dacht ik. En dat werd het ook.
Twee chromatische op elkaar afgestelde stemmen waar het moeilijk werd om bij stil te zitten. Kleinkunst met de grote K.
En zo konden we weer de nacht verder in, maar wel met het besef, dit was de voorlaatste keer…