Droef Brekshit, het verslag

Droef Brekshit, foto: Philip Volckaert
Foto: Philip Volckaert

Als maker van het openingsgedicht kan ik daar alvast niets over recenseren natuurlijk. (Voel u vrij om hieronder aan te geven wat u ervan vond, hint hint…) En gezien Brekshit zo kort volgde op zo’n emotioneel zware Droef Doop zijn de voorbereidingen voornamelijk best effort geweest en voelde ik zelf wat afstand en gelatenheid bij het begin van deze editie. De soep van Greetje bracht echter frisse moed en als team raakt de organisatie inmiddels zo goed op elkaar ingespeeld (wat wel mag met 17 georganiseerde avonden achter de rug) dat de zaken die voor aanvang zorgen zouden moeten baren, optimistisch terzijde geschoven werden. Ja, en dat bij een podium voor pessimisme… Maar in schril contrast tot die real-life soap die Brexit heet, kwam Brekshit in feite helemaal goed.

Anton Voloshin, foto: Philip Volckaert
Anton Voloshin, foto: Philip Volckaert

Zaken die zorgen baren, vraagt u ? Tja, in vroeger tijden zou ik rap grijs haar krijgen van het feit dat bij aanvang de presentator nog niet aanwezig was. Maar we starten toch altijd ietsje later zodat het publiek, dat altijd te laat is, gearriveerd zal zijn, en jawel, daar liep Anton Voloshin, zich gehaast verontschuldigend voor het niet arriveren van zijn taxi, het café binnen. No worries. In zijn gebruikelijke grofscherpe plaagstoten kondigde hij iedereen aan, voor een groot deel van de avond in Engels – Anton beheerst nogal wat talen en vrij goed, wat ons zeker bij de anderstalige editieconcepten ten voordele uitpakt. (Denk ook bijvoorbeeld aan Druhf Nein, die hij in perfect Duits presenteerde.. we moeten binnenkort maar eens een Swahili editie verzinnen, vindt hij vast leuk.)

Yank, foto: Philip Volckaert
Yank, foto: Philip Volckaert

Of wellicht in het Turks ? Niet op de affiche, maar wel op het podium, was Yank, afkomstig uit Utrecht (NL) en erg zenuwachtig over onze ietwat uitgestelde start, want hij moest ook het voorprogramma spelen in de Kinky Star. We verzekerden hem dat we de mensen van de Kinky vrij goed kennen en dat hun programma vaak nóg wat verder uitloopt voor de start dan het onze, waarop hij gerustgesteld de avond mocht starten met enkele Turkse liederen. En ondanks dat volgens mij geen aanwezige de woorden kon verstaan, ontroerde de zang zeer. Er was merchanidise te koop maar Yank was zo snel vertrokken naar Kinky Star dat ik eigenlijk niet weet of iemand gelegenheid heeft gehad er ook iets van aan te schaffen.

Marc Verhelst, foto: Philip Volckaert
Marc Verhelst, foto: Philip Volckaert

Wie duidelijk wél lekker aan het verkopen ging, was Marc Verhelst. Toegegeven, zijn speech ging goed van start (met parodisch nageschreeuw van de chaos in de Britse regeringsoverleggen met een vleugje literaire hommages) en hij had de lachers snel op zijn hand met wat Engelstalige humor over de Brexit. Ik kon alvast mijn lach niet inhouden. Vergeleken met zijn vorige one-man show ging hij ook niet veel te lang door, maar na zijn sterke start stortte het volledig in en kwam er een steeds minder coherent verhaal over zijn bed and breakfast die hij op Tenerife wil gaan starten (of zo, ik kon er echt geen touw meer aan vastknopen). Was Verhelst nu reclame aan het maken voor zijn post-pensioenzaakje ? Wat deed dit op Droef ? Als ik het niet weet, mag ik ook niet verwachten dat jullie het weten.

El Raphael, foto: Philip Volckaert
El Raphael, foto: Philip Volckaert

Wiens performance dan wél krachig maar helaas wat kort was, was goochelaar El Raphael, die een vlotte kaarttruc op het podium demonstreerde met een lid van het publiek, en daarna een verbazingwekkende truc met een stropdas. We hadden nog niet eerder goochelaars op ons podium gehad op de spreekwoordelijke woordengoochelaars na, dus dit was een prettige en welkome afwisseling. Net als de anderstalige muzikale start zou het toch een fijn idee kunnen zijn om bij toekomstige Droef-edities meer van deze ongewone combinaties uit te proberen. Alleszins zorgde het voor welkom amusement na het vermoeiende pensionspraatje van zonet.

Sieben Vanhemelryck, foto: Philip Volckaert
Sieben Vanhemelryck, foto: Philip Volckaert

Wij zijn ook niet perfect, hoe ervaren we inmiddels ook plachten te zijn. Zo zijn we blijkbaar perfect in staat om Rosie Maes op ons affiche te zetten maar had er blijkbaar niemand van ons aan gedacht de performance van deze dame te bevestigen of euh…. haar er zelfs van in te lichten. We gaan nog uitzoeken wat dáár misgegaan is, maar we hebben inmiddels contact met haar gehad en ze komt graag eens in de toekomst bij Droef optreden. Ahem. Alsof het zo moest zijn, stond Sieben Vanhemelryck potdorie alwéér klaar met nieuwe teksten. Zo hebben drie Droef edities op een rij de eer gehad om alledrie zijn podiumperformances te vormen. En alweer was er sterke groei zichtbaar. Bij de komende editie in juni zal de focus veel meer op proza liggen dus hij zal de tijd krijgen om de groei voort te zetten, maar wellicht dat we nog eens zien of hij in augustus wil terugkomen.

Andrew Cartwright, foto: Philip Volckaert
Andrew Cartwright, foto: Philip Volckaert

Andrew Cartwright, foto: Philip Volckaert
Andrew Cartwright’s paspoort, foto: Philip Volckaert

Andrew Cartwright, foto: Philip Volckaert
Andrew Cartwright’s speciaal voor Gent geschreven gedicht, foto: Philip Volckaert

Na de pauze kwam dan het ‘Brexit-drieluik’ goed van start met Andrew Cartwright. Eerst met een speciaal Gent-gericht gedicht, daarna via Brexit-zombies, Noord-Koreaanse jongetjes en toast zijn typische associatieve poëziestijl, meanderend tussen Brits en Nederlands, smeuiig etaleerde. Mag ik Andrew, als fan en als persoonlijke vriend, als degeen die hem voor deze editie uitnodigde, recenseren ? Ik heb het er wat lastig mee, maar als hij deze avond nieuwe fans erbij heeft gekregen begrijp ik dat prima. De visuele projectie van Theresa May en een verpuinhoopte Britse vlag stonden hem overigens ook prima.

Nebulous Somnambulator, foto: Philip Volckaert
Nebulous Somnambulator ? Foto: Philip Volckaert

Nebulous Somnambulator, foto: Philip Volckaert
Nebulous Somnambulator ! Foto: Philip Volckaert

Nebulous Somnambulator werd aangekondigd maar op het podium waren enkel mooie projectiebeelden te zien. En met goede reden, want hij startte zijn monoloog, zonder geluidstechniek, als een boos scanderende Schot zijn verhaal af stekend. Dat zal bij de montage van de video’s nog problemen opleveren want ondergetekende heeft dan maar zo goed mogelijk zijn handheld-camera dichterbij gemanouvreerd, onderwijl pogend ook de visuele beelden vanop het podiumdoek te vangen. Zelfs met een rechtstreekse webcam-projectie van zijn gezicht vanaf de bar is het een verwarrend geheel geworden. We zullen er niet in slagen er een volledig coherent en representatief beeldverslag van te maken (maar we waren tevoren ook niet echt ingelicht). Hoewel theatraal spannend en natuurlijk prikkelend voor het publiek, was de monoloog aan de langdradige kant, zeker toen hij ook nog een heel verhaal uiteindelijk wél op het podium ging afsteken. Ik weet dat traditioneel het midden van een drieluik het grootste is, maar het werd hier wat topzwaar helaas.

Nebulous Somnambulator met zangeres Marie Van De Woestyne, foto: Philip Volckaert
Nebulous Somnambulator met zangeres Marie Van De Woestyne, foto: Philip Volckaert

De laatste 10 minuten van deze pakweg een half uur durende act werden al meer flower power door de toevoeging van zangeres Marie Van De Woestyne, maar dat nam niet weg dat het drieluik-als-hart-van-een-drieluik (10 minuten aan de bar, 10 minuten op podium, 10 minuten met zangeres) wederom serieus de aandachtsspanne van het publiek testte. Echter was het alweer veel coherenter dan zijn eerdere theater-experimenten op ons podium en zeer op thema, dus beschouw deze opmerkingen over de tijdsduur als een milde kanttekening, geen klacht.

Pete Tomlinson, foto: Philip Volckaert
Pete Tomlinson, foto: Philip Volckaert

Pete Tomlinson bracht het drieluik ironisch tot completie door ook een stuk theatertekst voor te dragen en met bevlogen maatschappelijke teksten in rauwe Britse tongval, en nog meer podiumzelfverzekerdheid dan hij bij zijn eerdere optreden op ons podium had. En hij eindigde zelfs met een gezongen lied van William Blake, “And did those feet in ancient time” wat zeker Andrew Cartwright al op voorhand bekend in de oren klonk. (“Everyone in England knows this.”) Enkel dit drieluik van deze heren had al een prima Droef.Gent podium kunnen vormen. Maar we waren nog niet klaar !

Tine Moniek, foto: Philip Volckaert
Tine Moniek, foto: Philip Volckaert

De dames op het podium bij Droef zijn doorgaans al vrij kranige, krachtige personen. Maar dan staat daar plots Tine Moniek, en voor je het weet is een-derde van de zaak mee aan het brullen “deze vinger drong onlangs binnen” onder de luide regie van de Dame uit Menen. En ménen, dat deed ze, zowel de hilarische tekstvondsten waarbij niemand de lach in kon houden, als haar hunkerende en bij vlagen erotische beschouwingen. Ze zou oorspronkelijk met een volledige band komen, maar het ging haar zelf ook prima af om alleen, of toch bijna alleen, een bijkans comedyshow neer te zetten. Bij het oplezen van een chat uit haar datingperikelen sprong Droef-veteraan Benoit Vermaele (als ‘Rudy’) erbij op het podium en van begin tot eind was het een confronterende, hilarische en spitsvondige wervelstorm die voorbijvloog. Ook deze dame stond al geruime tijd op onze verlanglijst, dus als ze het ziet zitten mag het publiek haar nog terug verwachten !

Kingray, foto: Philip Volckaert
Kingray, foto: Philip Volckaert

Nog iemand die het zonder band, in zijn eentje, moest stellen en dat uiterst verdienstelijk deed, was Ron Ray van Kingray. Hoewel zijn pronunciatie van het Engels even wennen is en hij enkel een gitaar ter begeleiding had, lijstte hij de avond prachtig symmetrisch in (we begonnen immers ook met een zanger met een gitaar). Hij hield het lichtvoetig en speelde zijn liederen in een mix van sensitiviteit en kracht, maar het publiek was inmiddels wel aan afsluiting toe (waarom maken we al die Droef avonden toch altijd zo láng ?) Eerlijkheid gebiedt mij toe te geven zelf ook er doorheen geluld te hebben, ik schaam me diep… Maar ik heb later zijn CD nog uitgebreid geluisterd en kan iedereen die aanschaf aanraden. Bezoek ze hier !

Surface Noiz, foto: Philip Volckaert
Surface Noiz, foto: Philip Volckaert

En toen was er Droove. En napraten over Brexit, en Europa, en drank, en de liefde, en nog heel veel meer. Surface Noiz voorzag in de fijne muziekkeuze erbij. En nu hebben we even een paar maanden vrij en komen we in Juni pas weer terug. Met Droef Halfvol ! Zie jullie hopelijk allemaal daar (en ja, de video’s van Doop en Brekshit volgen nog.)

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *