Droef Halfvol, foto: Philip Volckaert
Ik zal maar eerlijk bekennen dat ik dit verslag een beetje uitgesteld heb. We vonden het eerst zo grappig, zeker voor een Podium voor Pessimisme, om een editie ‘Halfvol’ te noemen, en toen we uiteindelijk doorhadden hoeveel namen er op het affiche stonden vonden we de grap compleet. Maar niet alleen onze avond zat bomvol, het café ook, en elke performance zat bomvol niveau en de ganse avond zat bomvol impressies en ik zat bomvol verkoudheidvirus. Nu de avond beschreven moet worden, is de grap er alvast eigenlijk van af. Maar de plicht roept en ik zal mijn best doen in dit verslag de avond eer aan te doen. Dus hier, een onvolledig verslag van Droef Halfvol, de vijftiende editie van onze ‘vaste’ Droef, ons zeventiende evenement, onze twintigste avond, én de afsluiteditie van onze tweede jaargang Droef, én de finissage van de expositie van Anske Artiste haar nieuwe werken – Halfvol was dat alles, en nog meer. Let’s dive in.
Tine Van de Looverboch. Foto: Philip Volckaert
Ik zou haast denken dat het élke keer bij Droef chaos van tevoren is, maar eerlijk waar, er zijn edities geweest waar de dingen gingen zoals gepland, en we zijn inmiddels vrij ervaren, maar sommige dingen heb je niet onder controle. Door allerlei omstandigheden (twee artiesten vielen uit, anderen wensten toch last-minute een andere positie in de zorgvuldig uitgebalanceerde line-up, weer anderen wensten juist op exact dezelfde plek in het programma te blijven) was de line-up al een chaos voor aanvang. We wisten ook dat we echt niet later dan 20u30 mochten starten ditmaal (het publiek komt dit best niet te weten maar we starten niet altijd strikt om 20u, dat zetten we op de posters en flyers om te zorgen dat u er op tijd bij bent, ssst) omdat we anders gigantisch tot ver na middernacht zouden gaan uitlopen, zoveel artiesten hadden we ditmaal.
En om half negen… was er nog nergens onze presentatrice in zicht. Achteraf een simpele communicatiefout, zij kon ons niet bereiken en had inderdaad wat vertraging opgelopen. Bereidwillig sprong Gert-Jan Termote (u kent hem nog wel van Bestaansreden op nu al meerdere Droef edities) in de bres en op het podium en kickstartte de avond. Hij had natuurlijk wel weinig voorbereidingstijd en de blinddoeken die we zo zorgvuldig voorbereid hadden voor iedereen en we het liefst vooraf aangekondigd en rondgedeeld hadden gezien, tja, die bleven een groot deel van de avond onuitgelegd waardoor meerdere performances men niet mee was met het concept. (Gert-Jan deed dat trouwens uitmuntend en die gaan we misschien ook nog eens een gehele editie toevertrouwen, dat terzijde.) Maar na een paar acts was daar dan toch onze presentatrice Tine, die de rest van de avond trouwens een voortreffelijke gastvrouwe bleek. We hopen haar nog terug te mogen vragen, misschien op een editie waar we iéts minder stipt moeten starten ?
Je bent zelf een rare hobby’s. Foto: René van Densen
Hoe zat dat nu met die blinddoeken die in die mandjes rondgingen ? Wel, we hadden het idee gestolen van een TED-talk waarin het publiek aandachtiger naar een geluidsfragment luisterde met blinddoeken op. Aangezien Droef Halfvol euh, vól tekstvoordrachten zat, wilden we de luisterervaring intensiveren en daartoe hebben we dus mandenvol slaapblinddoeken meegenomen, gratis en voor u. Aan het eind van de avond hebben we minstens de helft weer van de grond mogen rapen dus u was er dankbaar om… De aanwezige drie hoofdorganisatoren hadden googly eyes op hun blinddoeken want wij moeten altijd een beetje speciaal doen. We hadden zelfs matchende overalls aan, maar de poëtische waarde daarvan ontgaat mij eerlijk gezegd ook een beetje. Dat was een concept van Franky Bordo, en die ziet overal Droef in. Oh wacht, overall Droef… *Rolt met Googly ogen*
Tochthond. Foto: Philip Volckaert
Er was mogelijk een technisch probleem of andere reden om de schuine lichtspotjes vooraan niet aan te zetten waardoor alle artiesten voornamelijk door de projectie-afbeelding verlicht werden. Dat was natuurlijk bij eerdere edities ook wel (en levert fijne foto’s op, eerlijk gezegd) maar nu stonden er meerdere artiesten toch wel goeddeels in het duister te gebaren. Maar kijk, als u nu gewoon uw blinddoeken had opgezet… Of tja, als de presentator of presentatrice dat concept van het begin af aan had uitgelegd, daar heeft u ook gelijk in. Hoe dan ook, na alle geschuif startte de avond dan toch definitief (na de gebruikelijke openingsvideo door ondergetekende) met Tochthond. En onmiddellijk met de al bijna even traditionele ajuinensoep van Franky Bordo.
Tochthond aka Ken Van Roose las confessies voor die waargebeurd zijn en zeker niet om te lachen, en daarna niet-biografische verhalen en datingperikelen in serieuze toon. Vanzelfsprekend zaten de zinnen vol spitsvondige tegenstrijdigheden, clevere bijvermeldingen, en hoewel het publiek blijkbaar (in al zijn massaliteit, wat was u met vélen, het café stond tot de toegangsdeur stampvol wow) meer in een luisterbui was, kwamen na wat schuchtere gniffels toch al de betere lachen los. Moeiteloos schakelde echter Tochthond tussen daadwerkelijke ontroerende jeugdbeschouwingen en scherpe lachspierprikjes. We hadden hem eerder horen voordragen en hij is zeker vooruitgegaan, maar er blijft iets zenuwachtigs in zijn leesstem schuilen. Dat past echter wonderwel bij zijn teksten, die iets weg hebben van een wonderlijke kleuter die bij het rondkruipen een cynische bril heeft gevonden. Achteraf zette Ken de avond daar direct op het juiste spoor en ik vroeg me nog af waarom hij niet van het begin af aan als openingsact was gepland.
Eva Herman. Foto: Philip Volckaert
Ondanks al het geschuif zijn er ook enkele artiesten op de plek in het programma blijven staan die we vooraf bedacht hadden, waaronder Eva Herman. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat zij juist een contrast vormde met de openingsact, maar haar schrijfstijl sluit eigenlijk bijna naadloos aan op die van Tochthond – ik wou hier haast iets schrijven over ‘vrouwelijke Tochthond’ maar dat leent zich enkel tot ongelukkige tekstuele uitwassen – waarin zowel de mannen in haar wereld als zijzelf er ongenadig af komen en nog wel eens op elkaar belanden. Zelf ben ik een groot liefhebster van haar verhalen (ik had haar al eens eerder horen voordragen) maar de twee voordrachten smolten ongewild wat in elkaar over. Ondertussen ging dus natuurlijk ook een mandje vol blinddoeken rond waarvan niemand begreep wat men ermee moest dus de afleiding was compleet. Later die avond nam iemand in Het Volkshuis, al dan niet per ongeluk, Eva’s jas mee. We hebben proberen duidelijk te maken dat optreden bij Droef normaal gezien een positievere ervaring is waarbij enkel de ajuinsoep van Franky een terugkerend element is, maar we durven enkel maar te hopen dat we haar nog eens mogen terugvragen.
Dat gezegd, ze bracht haar tekst zelfverzekerd en ongevoileerd, met ook een mengsel van ontroering, scherpe bijzin, intieme afstandelijkheid, en absurdisme. Als u in de gelegenheid bent eens haar werk te lezen of te gaan aanhoren, laat die zeker niet liggen. (Als je haar performance echter snipverkouden moet filmen is het lastig je lach inhouden, ik heb mijn ganse zakdoek volgesnotterd)
P.S. Wil iemand haar jas nog even naar het Volkshuis terugbrengen ?
Els DeJonge. Foto: Philip Volckaert
Els DeJonge vult tijdens notabene de Gentse Feesten in kunstencentrum Vooruit een volledig avondvullend programma (ironisch genoeg onder de titel ’18 minuten’) en dus was het een gigantische eer om haar op ons podium te mogen ontvangen. ook al was het voor.. 18 minuten. Tja, het programma was bommetjevol dus de hele avondvullende show kon natuurlijk niet, dus ze vulde het in met de confessies en kortere comedysegmenten uit haar show. Voor ons stond een prachtige vrouw, zelfverzekerd, die leuke wereldvreemde verhalen vertelde over de gekke kantooromgevingen waar ze in terechtkomt door de wrange speling van het lot die, ondanks de haarzelf duidelijke voorbestemdheid om een wereldberoemde ster te worden, haar toch tot kantoorslavernij veroordeelt. De verhalen waren levendig en vibrant verhaald maar de interactie met het publiek ging wat moeizaam – geen enkele andere kantoorslaaf wou ervoor uitkomen dat ook hij of zij het knipperen van het TL-licht kent. Maar haar verhalen maakten veel goed, ontlokten verdwaalde lachsalvo’s aan het publiek, via PMD-flesjes en clean desk policies naar de verpletterend droomloze verhalen van de kantoorbewoners over Hello Fresh babywortels en koeien die meekijken.
Sterker: rond de pauze kwam een boze man uit het publiek bij de organisatie klagen dat wij een fout hadden gemaakt. Ik controleerde het, en jawel: voor het eerst ooit hadden we verzuimd het aanvangstijdstip op onze flyers te zetten. Oeps – my bad. Hij was boos dat hij daardoor Els had gemist (bijna elke cultuuravond start wel rond 21u, op onze affiches en op facebook, onze website en minstens vijf andere plaatsen op internet was moeiteloos het moment van aanvang te achterhalen, maar de man had gelijk, het stond niet op de flyer) en eiste dat ze nog eens optrad. We haalden onze schouder op en vonden dat hij dat zelf maar aan Els moest vragen – als zij dat in orde vond kon ze in de tweede helft nog wel kort even terugkomen. Die man tevreden, wij tevreden, en later kwam Els dus ook nog even kort terug, na het optreden van Stefanie. Wie er niet was (of door het ontbreken van een tijdstip op godbetert onze flyer wellicht pas om één voor middernacht kwam binnenlopen, alsjeblieft zeg) heeft dus twéémaal Els gemist !
Peter Van Olmen. Foto: Philip Volckaert
Dat álles dus al vóór de pauze en dan moest Peter Van Olmen nog komen. Een kalme, welbespraakte man waarvan ik enkel doordat ik hem ook vooraf gesproken had zeker wist dat hij een typetje speelde, die de wereldvreemdheid op een nog hoger niveau wist te brengen. Onvergetelijk is het kortverhaal waarin hij, meelopende in een protestmars voor het klimaat, uiteindelijk tienermeisjes naar huis volgt die teksten als ‘fuck my pussy, not the planet‘ op protestborden meedroegen, waarop Peter dan als maatschappelijk zeer betrokken mens bij hen aanbelde met het aanbod twee maanden het vliegtuig niet te nemen in ruil voor de vermeldde pussy. In een fenomenaal kalme toon verplaatst hij zich in de gedachtengangen van een dergelijk sociaal losgeslagen sujet en bracht geschokte lachsalvo’s bij het publiek los. Ik wil geen spoilers over zijn andere verhalen plaatsen hier, u moet maar wachten tot onze videoregistratie van zijn optreden online verschijnt, maar ook zijn standpunt over gendergelijkheid en een segment over het naamgeven van borsten hadden de lachers op de hand. En zo eindigde de helft voor de pauze in veel hilariteit (ondanks alle zorg van de organisatie om een zo gebalanceerd mogelijk programma op te stellen, tja).
Tim Foncke. Foto: Philip Volckaert
Tim Foncke verzekerde ons na de pauze tussen zijn tekstvoordrachten onder andere dat hij geen trauma had overgehouden, want “net als God was de pastoor klein geschapen dus mijn gat zat maar Halfvol.” De onvervalste literaire held uit Aalst maakte kortaf met de ijdele hoop van eventuele tere zieltjes dat de avond nog een gevoelige, serieusliteraire kant op zou gaan en walste met straffe humor iedereen plat. Niet dat het platvloers werd, ondanks de loze oproepen van Foncke dat er ook gedanst mocht worden. Tim bracht een vierde stijl in de voordrachten waardoor in ieder geval de diversiteit ook meer benadrukt werd na de incidenteel stylistisch gelijkaardige eerste twee performances, en de aanwezigen waren ook zeker niet rauwig de pauzesigaret uitgedoofd te hebben. Hij stelde ook een paar zangpogingen tentoon en inspireerde de aanwezigen hoe je marketingtelefoontjes te woord kunt staan op een wijze dat men zeker niet meer terugbelt. We prezen onszelf nog gelukkig dat we Tim gratis op ons podium mochten verwelkomen aangezien Droef geen geld heeft maar hij smokkelde er ook een verhaal tussendoor over wel-betaalde optredens dat lichtjes stak – dus iemand, boek snel Tim Foncke en betaal deze man royaal. Hij verdient het alvast zeker.
Stefanie Huysmans. Foto: Arie Oexman
Maar wacht ! Daar was plots Stefanie Huysmans die daadwerkelijk het publiek verzocht de blinddoeken op te doen, en verscheidene mensen gaven hier gehoor aan. Daarop nam ze iedereen mee op een hypnotische reis waarbij je jezelf stukje bij beetje kwijtraakt. Daardoor viel het ook niemand op dat de belichting van onze beamer onhandig geplaatst was voor haar kortere gestalte die haar maar heel gedeeltelijk belichtten (les voor de toekomst, mea culpa). Na deze dromerige meditatie schakelde ze ogenschijnlijk moeiteloos in de zevende versnelling met een rauwe, rappe tekst vol rake zinsalvo’s die dan weer met gevoelige kwetsbaarheid afgewisseld werden. Erotisch en adembenemend, wat het publiek niet belette om haar met luid en terecht applaus te belonen.
Hierop volgde dus nog eens Els maar haar hebben we genoeg geprezen – laat ik volstaan met zeggen dat de klagende man in het publiek uiterst tevreden was. U klaagt, wij draaien…
Yannick Van Puymbroeck. Foto: Philip Volckaert
Elke recensent schippert tussen objectieve informatie en persoonlijke voorkeuren, dus plaats ik de disclaimer hier dat Yannick Van Puymbroeck sommigen in het publiek duidelijk aan een geduldsoefening voorlegde. Maar zelf ben ik fan ! In een duizelingwekkend tempo nam Yannick ons door science en sci-fi zijn externe en interne universum door in genummerde tekstblokken die weinig ruimte voor adem overlieten, met een jaloersmakende voordachtstref en -tred. Planatoïde Zappa Frank werd in astronomisch numeriek strakke feitelijkheid fokking ver richting zijn eigen theatrale talent verbogen en we weten ook meteen alles over zijn intieme tatoeages. Niks Big Nada, de goede verstaander had veel te verkauwen en duizelingwekkend werden we een existentiële crisisloosheid door gesleurd. De mensen wiens geduld echter getard werd, hielden zich nochtans respectvol stil en sommigen waagden zich zelfs aan het opnieuw opzetten van de blinddoeken, wat ik wel begrijp. Toevallig heb ik bij het schrijven van deze recensie de filmbeelden ter referentie opstaan en ik kan beamen dat Yannick’s performance met de ogen gesloten terugluisteren een verrijkende ervaring is.
Rinus Van De Melkwegboer. Foto: Philip Volckaert
Het was vanzelfsprekend ook de verjaardagseditie van Rinus Van De Melkwegboer (hij werd veertig en dus.. Halfvol) en met de gebruikelijke meligheid kwam hij op het podium, compleet met Googly Eyes en giechelattribuut, al plaats ik de kanttekening dat zijn mopjes en performance een beetje misstonden bij het enorm hoge niveau van Halfvol tot dan toe. Toch speelden hij en Franky Bordo goed op elkaar in, en speciaal voor Halfvol had hij een straffe reeks halfvolle spitsvondsten. We mogen nochtans zelfkritisch zijn en het deed geen kwaad dat deze act richting het eind van de avond plaatsvond, want het publiek had een flinke uitputtingsslag aan tekstueel geweld voor de kiezen gehad. Dus leve de mopjes ! Hoewel ik persoonlijk Joubert Pignon (kon er wegens familieomstandigheden niet bij zijn) en Aziz Boukhzar (die komt op een latere editie een herkansing geven) graag nog had gehoord was het programma zoals gezegd, echt té vol en het was bijna een zegen dat ze uitgevallen waren. Daardoor kon de semi-geïmproviseerde set van Rinus en Franky genoeg ademruimte nemen en werd het ons publiek helder dat de avond bijna ten einde was.
Manu Dubar en Sarah De Grauwe. Foto: Philip Volckaert
Maar ! Sinds we Sarah De Grauwe zagen debuteren op een eerdere Droef editie, samen met de hypnotische impro-bastonen van Manu Dubar, drongen we steeds aan dat ze dat nog eens moest komen doen (als het aan ons lag, stond ze op elke editie maar dat durven we niet te vragen). Ze zei ja voor Halfvol, en bereidde zelfs een specifieke tekst voor over pessimisme, bijna als een mission statement dat we zelf niet geschreven hadden de avond, en twee jaar Droef afsloten. Ze stelde pessimisme als hoopgevend voor en leerde ons de kracht van de wens dat wij allen het einde van de dag nog zouden halen. En daar hou ik het verdomme ook bij met alweer meer dan vijventwintighonderd woorden. Het was weergaloos, gelukkig voor het publiek was het ook relatief kort en enorm grappig verteld, en een prachtigere sluit-act konden we ons niet wensen. Wat een Droef, een mens zou er bijna zijn glas volledig van vullen !
P.S. We willen heel even stoefen. De afgelopen twee jaar hebben we de medewerking gehad van al deze prachtige mensen. Het minste dat u eens zou kunnen doen, is eens naar dat overzicht kijken. Al deze mensen verdienen om op élk mogelijk podium gevraagd te worden, dus geef ze zó veel te doen dat wij ze niet meer terug kunnen vragen en we nóg meer nieuwe mensen moeten zoeken, daar wordt iedereen beter van !