Droef Sechsy, de Valentijnseditie


Foto: Philip Volckaert

We beloven steeds de videoverslagen van de vorige edities te plaatsen. De beelden zijn er, maar de laptop waarop deze gemonteerd moeten worden is nog van Fred Flintstone geweest. U mag de beelden dan ook verwachten ergens in 2024, wanneer de aarde vergaan is en we in een postapocalyptisch landschap elkaar de hersenen inbeuken met oude Droef.gent posters. Dus krijgt u alvast een geschreven verslag van Droef Sechsy, alweer de zesde editie van Droef, die afgelopen woensdag plaatsvond.


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert

Het gaat goed met de liefde ! Zoveel moesten we toch oordelen toen we rondkeken bij Droef Sechsy, de Valentijnsdag-editie van ons Podium voor Pessimisme. Want het was in feite een van de minst bezochte edities tot dusver. Maar we geven toe verwend te zijn: elke editie betekende een goedgevulde zaal, en ook bij deze editie was er weinig tot geen zitplaats over. Ja, buiten bij de rokers, en dat dan vooral nog omdat het stemmig regende. Gezelligheid alom onder de paraplu! Het was aangenaam kennismaken met u allen, ik was die ene met de sigaret.


Foto: Philip Volckaert

Aan de deur werd iedere bezoeker opgewacht door de clown Benoit. Speciaal voor de dames had hij tulpen mee, die ze charmant aangereikt kregen. Kijk, enkel dat al heeft u gemist als u er niet was. De clown werd koddig aangevuld met een hond die bij elk applaus luid begon te blaffen. Maar die was van iemand in het publiek.


Foto: Philip Volckaert

Anton Voloshin deed goed zijn best om Fake Bio’s voor te lezen. Zijn aankondigingen van de performers konden niet minder bij de persoon passen als Donald Trump hen had moeten kenschetsen. Het wekte de lachers op de hand en versterkt het effect van het wisselen van presentatoren: u weet echt nooit wat u krijgt. Zelf had hij ook minder droef nieuws: was bij bij Droef 3Di nog zojuist ontslagen en had hij zijn vriendin verloren, nu had hij een eerste werkdag erop zitten en aan zijn bureau de hele dag liefdevol zitten masturberen. We bedoelen maar, er straalde ook een sprankje hoop deze avond.


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert

Didi De Paris opende bombastisch edoch gehaast: direct na het optreden moest hij zich haasten omdat hij anders dankzij het openbaar vervoer in België niet meer thuis zou geraken. Dat weerhield Dichtertje er niet van om te brullen, te klauwen aan het gemoed der aanwezigen, te roeren en te stampen. In mijn bescheiden mening gaat Didi elke editie steeds beter spelen. Dat belooft wat voor een eventuele vorige keer.


Foto: Philip Volckaert

Eveline Va Ro wist een rauwe, bevreemdende performance te geven maar de waarheid gebiedt me te erkennen dat ik daar een deel van gemist heb. Schuldige was een kameraad van me die af zou komen maar die veel te laat was en het café niet kon vinden (Allee, wie kan er nu het Volkshuis niet vinden ??) en die me telefonisch stoorde terwijl ik de optredens filmde. Ik was namelijk ook meteen de cameraman van dienst, terwijl Philip Volckaert zich fotografisch uitleefde. Maar filmen en bellen gaat slecht samen, dus gaf ik de camera over aan een artiest die de komende editie bij ons komt performen, in vertrouwen dat het oude ding hem minder waard zou zijn dan de performance. Ik heb de beelden die hij schoot nog niet herbekeken. Zie: laptop Fred Flintstone. Overigens is de kameraad er uiteindelijk toch geraakt.


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert

Wouter Van Peer kon, zoals aangekondigd, niet komen, dus viel op het laatste moment Bobadas voor hem in. We proberen wel zo weinig mogelijk artiesten ‘dubbel’ te programmeren, maar het was zeer last-minute en we zien Bob Minne enorm graag. Evenwel waren er ditmaal minder schone dames waarbij hij op tafel kon springen (u had allen uw lief thuis gelaten, vertrouwt u ons wellicht niet ?) en stond er halverwege zijn performance ineens een Franky-Bordo vormige robot achter hem zijn optreden na te doen. Het luidde de theatrale aanvulling van de avond in, maar daarover straks meer.


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert

Het is vanzelf volledig irrelevant, maar ook Droef bleef vanavond niet zonder koppeltjes. De vorige twee artiesten zijn in feite zo wat samen hebben we begrepen, en K@ stond zenuwachtig op de planken naast haar lief Wagonman. Die zag al snel dat het wel goed was en trok zich terug aan de toog. We schrijven wel K@ maar ze ‘is’ blijkbaar een symbool dat zich evenwel niet laat uitdrukken in het schrift dat normale mensen gebruiken. Dus ‘is het voorlopig op internet dan maar K@’. Aaantwerpenoars, vent. Gelukkig waren haar liedjes wel goed – en de traditie van niet gestemde gitaren op Droef werd kranig voortgezet.


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert

Hilarisch werd het zeker toen Rinus, nu inmiddels Van De Melkwegboer, in kartonnen robotkostuum gehesen moest worden door Franky Bordo. De outfit viel tijdens de performance steeds in stukken en toen eindelijk het volledig kostuum aangebracht was, had Rinus zijn tekst reeds gedaan en kon van het podium af. In feite kon dit optreden niet Droever en het was machtig om te aanschouwen. Het was ons onduidelijk of het wel de bedoeling was.


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert

Luisteren naar de elektronisch-akoestische muziek die Mihassou produceerde werd lastig, want inmiddels had Franky Bordo genoeg van zijn achtergrondcapriolen en begon in de voorgrond in te storten, te springen, te kruipen, te klauteren op een ladder en watalnietmeer. Ik had het gevoel dat Mihassou wellicht beter als meer een main act te genieten zou zijn, hoewel het wel enorm interessant klonk wat hij met zijn toestellen en vele instrumenten aan het produceren was. Maar het is moeilijk meditatieve elektronische klanken te ondergaan met buitennissige en bij vlagen potsierlijke capriolen op de voorgrond.


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert

Dat Valentijn toch ook Droef was, hoorde dus vooral bij de performance van Franky Bordo. Hij kondigde ook aan dat zijn relatie verbroken was, en tussen de ajuinensoep, de geschreven wanhoopsschreeuw ‘WHY’ op een stuk karton, de scherven van kopjes en glazen die hij woest ombeukte, en het masker waar hij zich steeds achter verschool, maakten de pijn tastbaar. De tekst die hij vervolgens voordroeg was bijna meer de saus op de maaltijd dan het hoofdgerecht. De clown Benoit kwam hem stilletjes bijstaan.


Foto: Philip Volckaert

En dan was het tijd voor nog een tweede set van Mihassou. Of toch niet ? Plots greep clown Benoit de microfoon om daar een tijd koddig mee te klungelen. Hoewel hij een prachtige performance gaf, was het publiek inmiddels emotioneel uitgeput, en ook Mihassou zelf leek wat in de war. Sprekende als mede-organisator moet ik ook erkennen dat dit als verrassing in het programma was geschoven, dus ik wist ook niet meer hoe of wat. Mihassou hield het voor gezien waardoor erna DJ Kopstoot ons van de Cultuur verloste met droeftonige dansmuziek. En zo besloten we de eerste editie van 2018 in het Volkshuis, dat vanaf heden onze meer vaste stek zal zijn. Dus: om de twee maanden, de tweede woensdag van de maand, sowieso Droef in het Volkshuis. En santé iedereen, op de liefde.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *