Droef Caque, het verslag

Droef Caque, foto: Philip Volckaert
Droef Caque, foto: Philip Volckaert

Jawel, beweerde Rinus Van De Melkwegboer, dat het drukker was zelfs nog dan op Droef Halfvol. Neen, beweerden weer anderen, hoewel Het Volkshuis toch weeral zeer goed gevuld was. Sowieso was u rumoeriger dan we gewend zijn – lag dat eraan dat het de volgende dag een nationale feestdag was ? Hoe dan ook, Droef Caque, onze eerste officiële samenwerking met een andere podiumorganisatie, is een feit, en startte jaargang 3 van Droef alweer met een diverse line-up.

Ruben De Somer op Droef Caque, foto: Philip Volckaert
Ruben De Somer op Droef Caque, foto: Philip Volckaert

Ongewoon: presentator Ruben De Somer besloot een introductie vollédig aan het begin te doen. Dus hoewel we normaal gezien starten met de al bijna traditionele video van ondergetekende, somde Ruben alles op wat het publiek tot de pauze kon verwachten. Begrijp ons niet verkeerd: wij leggen onze presentatoren weinig tot niets op en eenieder heeft zijn eigen stijl, dus dit is geen commentaar. Het was enkel iets dat we nog geen van onze presentatoren eerder hadden zien doen. Helaas duurde deze introductie, samen met de huishoudelijke mededelingen, wel iets lang, maar gelukkig kon men daarna drie minuten lang een filmpje kijken. We waren vertrokken ! (Hey Ruben, onze website is niet te vinden op Droefgent punt be hè, even een klein puntje van kritiek…)

Rosie Maes op Droef Caque, foto: Philip Volckaert
Rosie Maes op Droef Caque, foto: Philip Volckaert

Als eerste performance: Rosie Maes ! Het blijft een tikje gênant hoe ze eerder op onze affiche belandde zonder geconfirmeerd of zelfs ingelicht te zijn geweest. Maar ditmaal wist ze er van, was ze blij om af te komen, en ondanks een wilde treinstaking (die ons ook bijna onze presentator had gekost) stónd ze er ! Om meteen met stevige maatschappelijke thema’s te starten, na een ontwapenende erkenning dat voordrachten vanaf een gsm een beetje een stom cliché zijn geworden en ze ons verzekerde dat ze ook papieren teksten bij zich had – dus dat ze toch ook ‘écht kan schrijven’.
Rosie staat er zelfverzekerd kwetsbaar, brengt hardknuffelige teksten met woorden die zachtbonkig strelen. Ze draait de geijkte maatschappelijke thema’s op hun hoofd en schudt ze voorzichtig eens binnenstebuiten. Hoewel ze waarschuwde dat ze vooral over de liefde schrijft, viel dat reuze mee en werd er zelfs even een stevig brokje frustraties over de recente verkiezingsluitslagen geuit. Haar naam raken we voorlopig niet kwijt !

Koenraad op Droef Caque, foto: Philip Volckaert
Koenraad op Droef Caque, foto: Philip Volckaert

Dat u ons niet beschuldigt van gemakzucht: de presentator, de meeste sprekers, en ook de samenwerking met Caque, bijna alles was voor de eerste keer. Zo ook Koenraad, die echter met vlotte tong de oren tot luisteren dwong. Hij startte met een lezing uit zijn ‘tekst waar ik al 25 jaar mee bezig ben’, getiteld De Knunstenaar, die in goede smaak viel, waarna afwisselend bombastische, theatrale, rauwe, ontroerende maar ook gniffels-ontlokkende teksten ten berde kwamen. Waar het stuk De Knunstenaar uitèindelijk nu allemaal over gaat is lastig te bepalen uit dit fragment, maar wie weet vernemen we later er nog meer van (hopelijk niet over nóg 25 jaar). Vervolgens bracht hij nog ‘daden’, omdat hij het geen gedichten wilde noemen. In een reikwijdte van wrange zelfspot tot zinnelijk erotisch, tot de ahem, mooie dingen die je op straat tegenkomt, kregen we lichtbevleugelde verwoordingen voorgeschoteld met hier en daar een licht woordspelletje. Het was zeker niet enkel Droef, maar toch dubbellaags en veelzijdig, zelfs nog met een mondje authentiek ‘Ents ertussendoor. Ook van Koenraad hopen we zeker nog meer te zien in de toekomst.

Caque, foto: Philip Volckaert
De vertegenwoordigende spelers hedenavond van improcomedygroep Caque, foto: Philip Volckaert

Zowel in het eerste als in het tweede deel van het programma viel het halfweg de beurt aan Caque, de impro-comedygroep die zelf ook met hoge regelmaat avonden organiseert in ‘t Volkshuis – zogezegd onze podiumbroeders dus. Maar daar was niet veel van te merken, want ze lieten van onze avond geen spaander heel, zo stonden ze te scoren en te vlammen. De mix met Droef werkte eigenlijk nog best goed vond ik zelf (met één kanttekening die u zometeen bij de volgende spreker zult aantreffen) maar wellicht valt een pessimist natuurlijk álles goed mee. Het publiek was zeer ontvankelijk in beide blokken, zelfs al is impro-comedy wellicht iets sneller en daar bijna onvermijdelijk mee iets oppervlakkiger dan doorwrochten poëzie. Caque toonde zich echter meermalen ook cultureel zeer mondig en kon bij vlagen spontaan wat klassiekers citeren temidden alle seks- en geweld-grollen. Al met al hebben ze de gelegenheid met beide handen aangegrepen om een representatieve demonstratie van het concept neer te zetten, en ik vermoed dat bij toekomstige Caque-avonden mogelijk ook wat meer Droef-publiek zal opdagen. (Wellicht zie ik u daar.)

Léén Raats, foto: Philip Volckaert
Léén Raats, foto: Philip Volckaert

Maar dan, zo jammer, het loodzware juk van wie 20 minuten Caque moet opvolgen. Het probleem is dat we ook iedere keer maar proberen in te schatten in welke line-up iedereen tot zijn beste recht komt. Ik persoonlijk wou al zéér lang Leen Raats op het podium van Droef hebben en was enorm vereerd dat ze wou afkomen, dus als verantwoordelijke voor de line-up kan ik mezelf wel schoppen dat haar tedere en daadwerkelijk droéve teksten voor een groot deel in het rumoer verloren gingen van de mensen die blijkbaar dwars door haar performance heen nog wilden napraten over Caque. Of over hun kalknagels of spataderen, over de laatste roddels van de tandarts, wie zal het zeggen. Hoe dan ook, wellicht hadden we beter elk blok verdeeld in eerste-helft-Droef, tweede-helft-Caque. Dat is achteraf natuurlijk prachtig gezegd en bedacht, maar op het moment zelve stond Leen daar haar best te doen voor een toch ietwat ondankbaar publiek. De techniek hielp ook niet, haar voordracht werd verstoord door onnodige piepen en pijngrenzen. Geloof ons, we hebben echt de micro’s vooraf getest, maar we misten onze zeer flexibele Robijn die dat soort zaken on the fly eventjes oplosten. Leen werd geen recht aangedaan met haar performance en we schamen ons zeer. Temeer Leen echt lang op onze wish list stond en we haar met enorme graagte de volle aandacht van ons publiek gunden. We hopen dat ze onze verontschuldigingen aanneemt.
Even voor de duidelijkheid: deze dame bracht zachte zinnen als: “In mijn straat zijn bange mensen onderweg naar huis, mijden elkaars blik, zelfs in hun huizen bewaren ze elkaars afstand”. Deze dame verdient veel meer respect dan ze kreeg en we willen haar nog eens op een stillere editie.

(Een deel van) Orbit, foto: Philip Volckaert
(Een deel van) Orbit, foto: Philip Volckaert
Orbit kreeg het publiek een stuk beter stil en speelde bijna 20 minuten met beduidend zachter rumoer. Helemáál stil werd het eigenlijk niet, maar voor de toch ook droeftonige, kwetsbare liedjes werd toch menig respectvol oor gespitst. We hadden met hen vooraf alles volledig gesoundchecked maar toch waren er kleine galmpjes en piepjes hier en daar, iets wat de rest van de avond nog wel eens voorviel. Robijn werd gemist.. Desalniettemin speelden ze een prachtige set, zelfs een eerder optreden in café ‘t Postje wat overstijgend. Let goed op deze band, kortom. We hoeven inmiddels niet meer te benadrukken dat we via het podium van Droef alledrie de ‘incarnaties’ van deze groep al hebben mogen uitnodigen, maar we zijn toch ook benieuwd hoe ze heten tegen dat er dertien leden zijn. Knipoog.
En toen was het pauze en mocht men die stembanden weer even goed laten ronken in zaal en op het koertje.

Sieben Vanhemelryck, foto: Philip Volckaert
Sieben Vanhemelryck, foto: Philip Volckaert

Na de pauze beklom Sieben Vanhemelryck het podium. Sieben mag u inmiddels wel kennen, hij heeft dit jaar al vier keer (!) op ons podium gestaan, al was het nu de eerste keer ook officieel vermeld op het affiche. Tekstueel zat het alweer in een stijgende lijn, maar de zenuwen blijven toch goed zichtbaar. Lezend vanaf een smartphone zie je dat natuurlijk ook minder goed dan als je papier vasthoudt. Maar dit is zeker geen diss naar Sieben, die zelfs dapper opende met het poëtisch proberen voor te dragen van een verkeersboete. Om dan droog te vermelden ‘de volgende vier gedichten heb ik wel zelf geschreven’. Hij ontroerde met zijn teksten over liefde en het leven, en tegen het einde van zijn vrij korte set was het publiek volledig van hem overtuigd. Ga zo door Sieben !

Laure Machtelinckx, foto: Philip Volckaert
Laure Machtelinckx, foto: Philip Volckaert

Laure Machtelinckx kreeg van ons slechts vijf minuten in dit bomvolle programma en ze benutte elke seconde. Naar het schijnt was dit pas haar tweede podiumperformance – de eerste was amper enkele dagen ervoor – maar daar was niets van te merken. Hoewel het bij aanvang een beetje klungelen was voor we konden starten, wist ze vanaf het eerste aanslaan van haar gitaar en het nog eens lichtjes te kakken zetten van onze organisatie (over hoe ze zich aangemeld had) het publiek mee te trekken. Toen ze nog eens met een schalkse knipoog meldde dat ze, wat ze bracht, poëziek noemde, had ze iedereen al wat voor zich gewonnen. Met haar bescheidenheid (“‘t zijn drie akkoorden, heel simpel, wat gedichtjes”) leidde ze haar gedicht in dat ze met zwoele, oprechte stem zweepte. We gaan haar in de toekomst nog eens voor méér dan vijf minuten vragen – voor degeen die nét iets meer wil weten.

Caque, foto: Philip Volckaert
Caque, foto: Philip Volckaert

De eerste twee acts waren allebei wat korter dan waar we rekening mee hielden. In het tweede blok nam Caque gretig de tijd weer in. Bijna een half uur lang impro’den ze voort. Maar het publiek was er nog altijd goeddeels blij mee, dus och. Er waren tijdens de pauze briefjes rondgedeeld waar mensen dichtregels, uitspraken of andere random dingen op mocht noteren, en in dit tweede blok passeerden daar de meesten van de revue. Wat natuurlijk volledig onvoorspelbare chaos opleverde. Grote toegevoegde waarde bij Caque is duidelijk hun eigen MC, die erg snel muzikaal kan meeschakelen met de verbeelde emoties, want de juiste muziek erachter doet natuurlijk véél voorwerk. Al met al beviel ons de samenwerking met Caque wel als een interessant experiment en kunnen we enkel nog iedereen aanraden om toch echt eens naar een van hun avonden ook te gaan kijken. En we hopen dat er geen zwaar beledigde dierenartsen meekijken, de grap wordt uitgelegd…

Evelyn Entwistle, foto: Philip Volckaert
Evelyn Entwistle, foto: Philip Volckaert

Evelyn Entwistle moest even terugdenken dat het pakweg zestien jaar geleden was geweest dat ze nog eens een gedichtje had voorgedragen. Dat weerhield haar niet om toch enkele droevige gedichten te brengen. Onomfloerst dichtte ze over neuken, zoeken, en wist toch indruk te maken op het publiek. Toch was ook hier weer merkbaar dat gevoelige tekst brengen na een ‘blok Caque’ geen sinecure is, want ook hier was het publiek weer wat rumoerig. Het waren echter ook maar een paar gedichtjes en een deel van het publiek wou het wél horen, dus het rumoer was wat spijtig en, als u het ondergetekende vraagt, vrij respectloos. Gelukkig had ze ook haar eigen fans mee die met volle teugen genoten.


Franky Bordo 1577, foto: Philip Volckaert

Vragen ‘waarom’ is bij Franky Bordo vrij zinloos, weten we bij de Droef organisatie al een tijdje. Dus waarom meneer nu per se als Franky Bordo 1577 op de affiche vermeld wou zijn, hebben we niet eens meer gevraagd. Om een eigen dichtregel te citeren: het is nu eenmaal zo. Monsieur 1577 sloot de avond af, zoals gewoonlijk buitenissig uitgedost, met nog wat plat West-Vlaamse poëzie – of was het theater ? – van zijn eigen hand. Met een ritmisch refrein waarin het publiek langzaamaan begon mee te dreunen. Kierenkeerwéére ! En zo was Droef Caque afgesloten en kon ook de organisatie aan het bier.

Achteraf bereikte ons trouwens nog het nieuws dat er bij Droef gevochten was. Dat was, tja, nieuws voor ons (‘huh, wát ?’). Er was een ietwat verhitte discussie richting het eind van de avond tussen vier toch wel beschonken heerschappen, maar dat kan in elk café voorkomen waar men alcohol schenkt. Droef en zélfs Droove waren toen allang voorbij, we spreken hier over een incidentje toch al een aardig eind in de nacht. Om maar even repliek te geven op eventuele geruchten dat er bij Droef gevochten zou zijn. Niets van: geloof enkel de wilde verhalen over gebroederlijke samenwerkingen en de gebruikelijke eclectische mix van kunstvormen en stijlen, en volop gezelligheid. En zoals altijd, weer heerlijke soep van Greetje. Op naar Oktober !

Eén antwoord op “Droef Caque, het verslag”

  1. Moet mooi geweest zijn, jammer dat de Kaptein er niet bij kon zijn wegens familieverplichtingen .
    Echt begeesterende woorden over de acts, en ik hoop dat ik dat niveau kan bereiken als ik er de volgende keer (hopelijk) wél bij zal zijn .

    Kapitein Hankock.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *