Zo, dat was spannend – voor onszelf. Night Of The Living Droef, want we waren weer live onder elkaar. Terug in Het Volkshuis, nu zonder Robijn of Greetje maar met nieuwe uitbaters. We zouden een aantal dingen volledig moeten heruitvinden en ook een projectiescherm werd last minute geïmproviseerd. De organisatie was middels grote kartonnen replica’s de ganse avond op het podium vertegenwoordigd. Later die avond zouden we ook langdurige technische geluidsproblemen hebben en met scherpe snerptonen het halve publiek wegjagen. Oja en men moest dus een QR-code bij zich hebben en zo. Voor wie dit ver in de toekomst leest: met deze vierkante stippelcodes konden we aantonen dat we volledig gevaccineerd of recent getest op COVID-19 waren. Om zo besmettingsgevaar te minimaliseren in deze roerige pandemietijden. Ook hadden we doktersbriefjes voor ons publiek gereed liggen – ook al had iedereen de volgende dag vrij wegens feestdag…
We openden de avond – na een asynchroon geprojecteerd openingsgedicht van ondergetekende – met een oudgediende, iemand die op de allereerste editie van Droef alreeds optrad. Johan van Tilburg mocht de kop afbijten met korte, wrange verhalen in een sinistere stemtoon voorgedragen. Allereerst een te joviale uitroep die het verkeerde kale keelgat inschoot. Begrijpelijk volgde daarna een verhaal over richtingstwijfel op een zevensprong. Of een schier eindeloos lijkende forensenrit, en tenslotte de onherroepelijke liefde voor bewonderde rondingen. Al even onvermijdelijk als het noodlot in zijn verhalen was het dronken gebrabbel van een aanwezige Amerikaan, maar de woorden werden door het publiek goed gesmaakt.
Dan, ook bijna onafwendbaar op Droef, nog maar een blanke man. Ditmaal geen Nederlander maar een West-Vlaming, waarmee we alvast de grootste immigrantengroepen in Gent vertegenwoordigd hadden. Harm (Logghe) zag u al eerder in een online editie opduiken, maar nu stond hij in levende lijve te spreken over God, nootjes, dromen, agnosie, onbezoek, herfstadem, vensters en meer. Onderweg verdronken er wat woorden in achtergrondlawaai omdat we immers in een nieuwe opstelling optraden: het podium was vroeger pakweg halfweg het café en nu vol achterin, wat min of meer twee luisterruimtes veroorzaakte. De ruimte bij de bar werd daar bijna automatisch rumoeriger van, iets waar we misschien een oplossing voor moeten gaan zoeken. En natuurlijk was ook de murmelende Amerikaan er nog. Maar Harm maakte met zijn tekstbreedte indruk, op een beduidend levendigere wijze dan zijn online performance. Een fijne herkennismaking !
Debuterend bij Droef, voor het eerst überhaupt live op een podium, was daar dan @nnabasis. Hier en daar kort giechelend dat de gedichten kort waren, liet ze toch liefde, fruit, melancholie, in Nederlands en Engels (de Amerikaan kon dus ook even genieten). Het leek ook erg kort, vloog voorbij, maar werd op een ruimhartig applaus uitgeluid. De beelden zeggen genoeg: boek deze dame ook op uw podium, en snel.
We vervolgden Engelstalig met onze al bijna vaste gast Orryelle, die ons weer op mesmeriserende esoterische tocht nam met zijn viool, geprojecteerde beelden uit zijn standbeeldenbos in de Ardennen, frivool woordenspel, en heel, heel veel botten – ‘Happy Halloween everyone !’ – al is mij eigenlijk bij de montage veel helderder geworden hoe de beelden en tekst samenspeelden dan live. Een tijdig blaffende hond en kleine momenten van hilariteit maakten de unieke ervaring in ieder geval wel af.
En dan de man die liever niet heeft dat zijn echte naam aan de voorgelezen verhaaltjes kleeft: Gebr. Blesseel, werktuigkundige. We hadden hem pre-corona al live op het podium, waar hij ook met onderkoelde perversiteiten geschokte lachbuien wist op te wekken. Gelukkig voor vrouwen zijn er nog kleurenblinde mannen en artificiële intelligentie in de wereld, en hadden zijn verhalen een iets liever staartje. Zou de recente ellende in de wereld hem iets milder hebben gemaakt ? De zelfspot deed de aanwezige ogen twinkelen, stembanden giechelen en enkele oortjes rood aanlopen. Kortom alweer een fijn weerzien !
Na een vooraf opgenomen stukje baldadige performance art als rookpauze begon de ellende. We kregen plots het geluid niet meer in orde en dat joeg dus een deel van het publiek weg. Maar we hielden een vol café, zelfs ondanks het Lichtfestival dat op pakweg honderd meter van de deur in drommen passeerde. Was het omdat u ons zo lang niet meer had gezien ? Of omdat toch iedereen verlof had morgen ? We komen er wellicht een volgende editie achter. In ieder geval waren we blij dat u gebleven bent. En u ook, want er kwam zeker nog meer.
Maar eerst heel belangrijk om te vermelden: één van de grote redders van de avond sowieso was terugkerend presentator Lukas Van Antwerpen. Want bijna geen andere presentator uit onze stal is zo flexibel, en kan bovendien eindeloos improviseren als je een soundcheck doet. We konden het dus niet laten en hebben daar een stukje van in de playlist gelaten.
Dat geluid, dat bleef een dingetje. En ook de techniek die d’Anticlown zelf had meegebracht, liet het om onduidelijke redenen afweten. Maar dat maakte hem al net zo flexibel als onze presentator, dus tijd voor begeisterde chaos, dreunende droefnis, wildedansen op het podium met dikke melancholische saus, dus tja… De techniek ten spijt was ook dit een fijne kennismaking live met iemand die we tot zover enkel in de online edities hadden gehoord. Het stelde niet teleur ! En op zich was De Tent in muziekloze spoken word-uitvoering ook een unieke ervaring. Het mag vaker misgaan !
Natuurlijk wilden de heren van Droef zelf ook allemaal iets doen. Ondergetekende had al een openingsvideo verzorgd, dus hier was Franky Bordo 1577 met zijn Zuid-Afrikaanse woorden (op dat moment wisten we nog niet van een Zuid-Afrikaanse COVID-variant, niemand zelfs). We hebben de uhhs niet geteld ditkeer, zijn performance was bevlogen en dik in orde. Benadrukkend dat we allen vrij zijn. (De eropvolgende dag toch.)
Is Erika De Stercke ooit niet in vorm ? Moet ik daar echt nog woorden aan vuilmaken ? Toch vond ik haar merkbaar in topvorm, gooide ze een enkele quizvraag ertussen, werd de zinnelijkheid niet achterwege gelaten maar ook de schaamlijke onbeschaamdheid, de opgevulde stilte, en verenigen van tegengestelde grenzen. Een prima afsluiter van het poëtische gedeelte van de avond.
Ja en wat hier mis ging is me nu nog niet helder, maar we sloegen Rinus’ visuele soundscape op een of andere manier volledig over. Daarom dat ik hem hier nog even uitlicht. Een mooi hefstbeeld, dat zeker. Maar misschien was de avond ook al ambitieus overvol, en de eerder genoemde techniekproblemen hadden ook al een forse vertraging op alles gezet. Dus live gingen we van Erika direct door naar de afsluiter.
En dat hij afsluit, dat mag helder zijn. Serdi maakte er weer een vol feestje van en we lieten hem gaan. Ter impressie hebben we hierboven één van de liedjes gemonteerd, maar een goed half uur lang knalde beatbox en loopstation het verdere nachtfeest in. Want dat we weer even Living waren, werd gevierd, de glazen waren goedgevuld, de ambiance top, en na een set van Serdi rest ook enkel nog feest.
Ja tenzij je als organisatie dus nog druk aan het afbouwen bent, door iedereen aangeklampt wordt die kwijtwil wat ze ervan vonden, enzovoorts. Maar dat zijn we al wel gewend, en geloof ons: eens alles veilig stond, hieven ook wij de nodige glazen. Want het wás een nacht. Night Of The Living Droef. Tot de volgende, op 12 januari (Corona volente) !