Droef Aid dag 3, het verslag…

Oei. Wat was het, Gent ? Was drie dagen achtereen pessimisme te heftig ? Wou u toch liever naar de Propere Fanfare gaan luisteren ? Hoe het ook zit, de fantastische line-up van krachtige acts kon u vandaag niet erg verleiden om in het, toegegeven, wat warme zaaltje boven Trafiek te komen luisteren. Een handvol aandachtige luisteraars vormden samen het kleinste publiek bij Droef ooit. Dat vonden we zelf erg jammer. Maar ja, we kunnen niemand dwingen om te komen luisteren natuurlijk. We kunnen enkel achteraf nog even benadrukken dat u ongelijk had om niet te komen. Sorry, maar zo is het wel.


Dag Trafiek, dank voor de gastvrijheid de afgelopen drie dagen ! Foto: Philip Volckaert

Sowieso hebben we in ons verslag nog weinig gezegd over de expositie. Van confronterende projecties tot smaakvol naakt, het we een kleine maar bijzondere verzameling kunst. We overwegen zeer om in de toekomst meer exposities neer te zetten. Immers beperkt een ‘cultuurpodium’ zich niet noodzakelijk tot live performances.


Foto’s: Philip Volckaert

Maar goed, Droef Aid was natuurlijk óók een podium met live performances. Om te beginnen vloog een van onze vastere gasten, Didi De Paris, er fors in over mei ’68, punk, kunst en allerlei pretentieus dat een stevige schop onder de poep verdiende. Het sfeerlicht dat we geschapen hadden in de ruimte bleek onvoldoende voor hem om te kunnen lezen dus werd er nog een extra lamp bij geplaatst. Gekscherend merkte hij op dat hij ‘verblind door al dat publiek’ was. De paar aanwezigen konden er wel mee lachen.


JJHemp zet er een lamp bij voor Didi, foto: René van Densen


Didi De Paris, foto: Philip Volckaert

Zoals afgesproken deed hij zijn set in twee blokken, wat erg goed werkte. De verfijnde dosering bracht zijn teksten beter naar voren en hield de aandacht van het publiek effectiever vast.


The Flying Ostriches, foto: Philip Volckaert

The Flying Ostriches hebben nog nooit op Droef gespeeld, wat toch bijzonder is, gezien de twee voornaamste leden beiden erg nauw bij Droef betrokken zijn – te weten Rinus Van De Melkwegboer, een van de initiatiefnemers, en Philip Volckaert, een van onze vastere gasten en met regelmaat ook onze huisfotograaf. Ze kregen versterking van Jan d’Haene, een zeer getalenteerde trompettist, die zijn instrument subtiel liet ademen en zacht samengalmen met Volckaert’s teksten en Rinus’ soundscapes, wat een fijngevoelig en hypnotiserend effect opleverde.


Franky Bordo, foto: Philip Volckaert

Sommige van Franky Bordo’s concepten werken perfect, maar de eerlijkheid gebiedt dat het stukje toneel dat hij na de pauze vertoonde, te onvoorbereid en incoherent was. Simpel gezegd, het was een beetje te rommelig en hij hield de boel op met zijn benodigde voorbereiding. Dat was jammer, want het idee om een extra-westvlaams koerstypetje te acteren had heel goed kunnen uitpakken. Wellicht kan hij het concept effectief uitbouwen in de toekomst.


Romheen met La Zona, foto: Philip Volckaert

Droef Aid ging uit met een klapper ! Romheen met La Zona speelde een verpletterend krachtige set van bijna anderhalf uur non-stop. Sowieso voelden we ons al enorm schuldig over het afgelaste bonusoptreden bij café Botèco. En daar bovenop dat er voor deze derde avond zo bizar weinig publiek was afgekomen. Maar de heren pakten alles sportief op en gaven een dijk van een optreden. Zo goed zelfs dat er richting het einde steeds nog wat publiek nieuwsgierig op af kwam. Het is flink overdreven om te zeggen dat de ruimte vol zat, maar Droef Aid eindigde met alle stoelen bezet en dat is toch ook iets. We gaan in ieder geval de naam Romheen en La Zona aan verschillende podia doorgeven om te checken want het optreden was een veel groter publiek waard, hoe intiem uiteindelijk de luistersessie hierdoor ook was.


Franky Bordo moet er zijn kapotte velo van knuffelen, foto: Philip Volckaert

En toen… was het afgelopen ! We hebben nog alles terug afgebroken en naar huis gebracht en daarna hebben we ons met de rest van de organisatie van het totale BOM-festival aan de toog gevoegd bij Bij’ De Vieze Gasten, alwaar het credo work hard, party hard goed in de oren geknoopt werd. Stonden er echt mensen op de bar te dansen ? Ik zeg maar één ding:


Foto: René van Densen

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *