Droef Aid dag 2, het verslag…

Sid Vicious mocht gisteren tevreden zijn met het punkgehalte op de dag waar hij de Dode van Droef voor was. Vandaag viel die twijfelachtige eer aan Baron Karl Friedrich Hieronymus von Münchhausen. De man heeft echt bestaan, ironisch genoeg, maar dat hij een machtige verhalenverteller was, zoveel blijkt ironisch een feit. En ook die mag tevreden zijn: de vijf sprekers hebben zich niet ingehouden. Evenals, overigens, onze presentator Lukas Vanantwerpen, die in topvorm was op zijn tweede presentatiedag.

Lukas Vanantwerpen
Lukas in topvorm, foto: René van Densen

Maar eerst, om het uit de weg te krijgen, the bad. Er was één muzikale act voorzien deze avond, om al het tekstuele een beetje in balans te houden. Die act zou zijn TORTU TRIO, schijnbaar een gezelschap van vijf man (vinden wij wel grappig). Maar vrij dicht voor de aanvang van Droef Aid begonnen de discussies – ze wilden eigenlijk vroeger spelen op de dag, want de volgende dag zeer vroeg in een opnamenstudio. Op zich willen we daar best begrip voor tonen, maar ze wilden anderhalf uur voor aanvang van het evenement spelen. Wanneer er dus geen publiek, geen presentator, zelfs geen geluidsman is. Onze kaak viel ietwat op de grond bij dit voorstel. Uiteindelijk zouden ze met twee man dan toch nog komen, was het uiteindelijk voorstel. En ook die twee stuurden op de avond zelf hun kat. Geen muziek. Bon. Ze zijn eigenlijk niet gemist, want de sprekers hebben een fantastische show gebracht.


René van Densen, foto: Gust Peeters

Jezelf reviewen, dat doe je niet. Ik was er, ik bracht enkele teksten en was er in de welbekende legerjas. Het was erg warm in de zaal dus in de pauze heb ik me rap verkleed. Enkele mensen meldden me na de show dat ze het mooi vonden, dat neem ik dan maar aan. Wel was het sowieso een eer om met deze mensen samen te mogen optreden, want ik ben fan van elk van hen.

Wouter Van Peer
Wouter Van Peer, foto: René van Densen

Zoals van de fenomenale onderbroeklezer Wouter Van Peer. Het publiek genoot van de komiek die ons langs goudvissen, sollicitaties en kapsters voerde met, letterlijk toch, onderbroekenlol. Sommige mensen lijken te denken dat wij bij Droef lastig toegankelijke cultuur brengen, maar dat is een misvatting van ons streven. Kunst en cultuur mág bij ons zwaar, melancholies, duister zijn, maar net zo goed dadaïstisch, zwartkomisch, dromerig en ga maar verder. Van Peer is een mooi voorbeeld: onder de komische act schuilt het wrange eenzame van een misrelatie met de rest van de mensheid. Het was hilarisch en aandoenlijk en eindigde in een kundig geconstrueerde climax. Hij had ook zijn vers verschenen boek meegebracht en we raden aan dat u dat koopt.


Gust Peeters, foto: René van Densen

Nog zo iemand waar ik enorm fan van ben is Gust Peeters. We hebben hem eerder voor Droef benaderd maar tot dusver viel dat niet te combineren met zijn werk. Op Droef Aid kon de man die we wel eens plagen als boze man eindelijk aan ons publiek tonen dat je hem niet volledig serieus hoeft te nemen. Met pretoogjes, woordenspel en maatschappelijk bevlogen thematiek bracht hij de ene na de andere tekst, onderwijl heilig verzekerd dat we hem zouden afkappen of het publiek zou weglopen of dat hij nooit meer teruggevraagd zou worden. Maar hij had daarbij toch echt het publiek én ons onderschat, dus we gaan hem nog eens terugvragen. Dat hij zich daar potverdrie maar bij neerlegt. Of er boos om wordt.


Joke Van Caesbroeck, foto: René van Densen

Na een korte pauze mocht het publiek de wrangkomische korte verhaaltjes van en over Joke Van Caesbroeck meebeleven. Ze was goed op dreef en het publiek lag in bescheiden kreukels terwijl ze aan de ouderlijke tafel als vegetariër een hespenrol verorberde, op ingenieuze wijze een lawaaierig kind géén fysieke pijn aandeed en ze over haar voormalige konijn memoreerde. Als je in Gent de gelenheid hebt om eens een optreden van haar mee te krijgen, raden we aan om te gaan. Erheen dan he. Niet er weg van.


Wim Paeshuyse, foto: René van Densen

Tenslotte kregen we een mix van poëzie (1 gedicht) en korte verhalen van Wim Paeshuyse. Met name zijn navertelling van de Steven Seagal film Out of Reach bracht lachtranen in iedereens ogen. Maar ook de overige verhalen deelden de wrange zelfspot die we ook bij de andere sprekers mochten ontdekken, wat dit eigenlijk een van de meest coherente edities van Droef maakte. Zijn verhalen vormden de machtig mooie afsluitende climax op een reeks fijne sprekers.


Franky Bordo, foto: René van Densen

Dat was uiteraard boven Franky Bordo gerekend, want terwijl eigenlijk iedereen net naar buiten wou lopen, smeet hij nog een onaangekondigd stukje poëzie er achteraan. Maar een beetje chaos blijven we toch houden bij Droef. Op naar dag 3 !

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *