DroeFive Live: de terugblik


Foto: Philip Volckaert

De trein van de vooruitgang vertrok weer eens in Gent. Ik moest me wringen in het keldergat van L’ Enfant Terrible op het Goudenleeuwplein. Ik nam afscheid van het belfort, ik was aangekomen in een ondergronds universum met verschillende sterren. Er was DroefFive Live. Dit is mijn verslag. Ik was er ook fotograaf met mijn fijn kijkgat, ik had een bijzondere observatie. Ik zocht scherpte en licht, ik vond het er. De plek ziet eruit als een melkweg: Allerhande composities, constellaties en objecten. Ik zou het een tropical mix melkweg noemen.


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert


DJ Kopstoot overlegt aan het begin van de avond met de leiding want er was geen cd-speler voorzien (dit kwam rap in orde en bleek geen probleem te zijn, waarvoor onze complimenten aan de organisatie)
Foto: Philip Volckaert

Er waren twee delen. Eerst een hoofdprogramma en een vrij podium erna. De opener van het hoofdprogramma was mezelf. Ik gaf een lint door aan het publiek. Er stonden teksten op die ik voorlas. Hoe ik me beoordeel? Doe ik niet, maar de mening kwam van de hond in het publiek. ik vroeg aan het publiek: “Als je van Gent bent, laat dan je horen.” Een paar mensen riepen een geluid dat kort en luider werd. Een hond deed dat ook. Wellicht verstoord in zijn slaap. Hij wou waarschijnlijk een gevaar signaleren of sociaal zijn. Het zal niet uit sympathie zijn, denk ik. Maar soit. Na jaren poëzie brengen, vond ik dat gewoon geniaal lekker. Zo was de eerste ster vanavond gevallen: een hond in de kelder. Er werd gelachen, sfeer was geboren, de toon werd gezet.


Foto: Philip Volckaert


Philip Volckaert opent de avond
Foto: onbekend


Philip Volckaert opent de avond met zijn linttekst terwijl deze de zaal door reist. René van Densen helpt een handje.
Foto: onbekend

Dan kwam de presentatieduo Les Moretales – gepland – mij van het podium halen. Ik hoorde statige orgelmuziek. Er werd een krans gelegd op het podium, op het lint stond het woord droef. Tijd voor volgende act Ruben Van de Woestijne. Hij droeg een soort van muilkorf die verhinderde dat de mond sloot. Het moest een medisch instrument zijn, vermoedde ik. Hij droeg een tekst voor, tuurlijk was het onverstaanbaar, iemand naast hem las de tekst normaal voor. De zinnen waren geprikkeld. Dan was er een kleine act waar René van Densen op het podium gevraagd werd door de presentatie. Hij kreeg een tekst en las het voor. In de achtergrond deed gaf het presentatieduo een dansje. Wat een leuke gekte. Dan kwam een andere ster: Bob Minne. Hij bracht zijn teksten dichterbij, hij bracht zijn teksten op een tafel. Alles werd beetje aan de kant gezet, stabiliteit van poten werd gecontroleerd. En we waren vertrokken en meegenomen, het werd stil door woorden en gedaante. Vervolgens was er Gilles Drang. Met zijn gitaar kon hij de mensen boeien. Zijn teksten waren ergens droef, maar zijn gitaar raasde als een trein. Ik verdronk gelukkig in het zwarte gat. Ze waren met twee gitaristen. Gilles Drang horen wel later nog eens terug. En zoef dan kwam Benoit Vermaele, we genoten van zijn wereldse teksten. Hij vertrok ook op reis naar warmere oorden deze avond. Dat zag je aan grote trekkingsrugzak. Heerlijk de wil van een kunstenaar, optreden op zijn afscheidsavond … Hij vertrok voor lange tijd.


Duo Les Moretales presenteerde op surrealistische wijze de avond
Foto: Philip Volckaert


Ruben Van de Woestijne droeg een ‘Mondvol’ tekst voor, met gelukkig enige assistentie voor de verstaanbaarheid
Foto: Philip Volckaert


Les Moretales verrasten organisator René van Densen door hem op het podium te trekken terwijl zij background vocals deden bij een van zijn gedichten
Foto: Philip Volckaert


Bobadas springt op een wankel ogende tafel om een dame persoonlijk een serenade te brengen
Foto: Philip Volckaert


Benoit Vermaele geeft zijn afscheidsoptreden
Foto: Philip Volckaert


Gilles Drang speelt zijn droeve liedjes
Foto: Philip Volckaert

Wij vertrokken voor een pauze daar. Mijn oren en ogen waren verwend. Zie de foto’s op Facebook. Iedereen praatte vrolijk en gezapig met elkaar. Ik stond even stil bij het feit dat er daarjuist ook ajuinsoep werd gemaakt door Franky Bordo en handlanger met lange kleren en grote botten. De soep werd gemaakt op het podium. Ajuinen doet je huilen, erg droef. Maar dat viel mee. De ajuinen werden week en de geur kwam geleidelijk rustig vrij. Eerst vond ik het bevreemdend, later vond ik het gezellig: een huis met kooklucht. Zo mag het meer zijn. Poëzie, muziek en beelden werden er erg appetijtelijk, met een geurtje eraan.


Franky Bordo en zijn jeugdige assistent maken tijdens de optredens ajuinensoep
Foto: Philip Volckaert


De ajuinensoep
Foto: Philip Volckaert


De ajuinensoep
Foto: Philip Volckaert

Sterren komen en gaan. Er kwam een nieuw lichtpuntje. Het was tijd voor het vrij podium. Onbekend klein in het begin, maar iedereen werd groter na een paar seconden. Opener Udo Meiresonne ontvoerde ons met zijn universum. Idem Flavia Boxy, zij was een scherpe performer, wat genoot het publiek. Volgend firmament was Lukas Vanantwerpen. Hij deed maar wat een deskundige rijmelarij. Het was volledig impro, een soort van poetry slam. Hij praatte letterlijk alles vol, het duurde lang. Het presentatieduo kwam naar het podium. Ze gaven hem een knuffel, hij was een held en kreeg veel applaus. In combinatie met zijn lange gestalte – de microstandaard werd halverwege hoger gemaakt – was hij een leuk imago. En het werd nog gekker slash geniaal. Een gitarist kwam op een podium en hij zette zich met een barkruk op het podium. De gitarist bespeelde zijn gitaar niet. Performer Arne Wolfox praatte er gewoonweg over. De volgende inschrijving speelde ook gitaar. Ju Lie speelde hemels mooi. Een tweede microfoon werd door de presentatie handmatig bij de gitaar gehouden. Er was geen tijd voor voorbereiding, maar zo ontstaat kunst, heerlijk beeld. Zo ontstaan planeten wellicht ook. Laatste man op het podium was Miguel De Grande. Hij vroeg aan de Dj Kopstoot om zijn muziek op te leggen. De man bewoog heel lichtjes op zijn muziek. In de microfoon zei hij niets. Nog nooit gezien, ik vond het geniaal. Weeral een nieuwe planeet. Het vrij podium had verschillende planeten. Ze draaiden rond de zwaartekracht van de zon Droef. Iedereen was anders en divers. Alle deelnemers maakten mooie cirkels met elk hun identiteit, mooi en netjes naast elkaar.


Ook de artiesten van het open podium-gedeelte worden droef aangekondigd door Les Moretales
Foto: Philip Volckaert


Udo Meiresonne van de Gentse Voorleesbühne opent het Open Mike gedeelte van DroeFive
Foto: Philip Volckaert


Nono vulde aan met een levendig optreden
Foto: Philip Volckaert


Lukas Vanantwerpen dist de eerdere optredens maar vooral zichzelf tot Les Moretales hem warm komen knuffelen
Foto: Philip Volckaert


Arne Wolfox treedt op met een speciaal helemaal aangesloten gitaar die hij vervolgens niet eens bespeelt, tot hilariteit van de aanwezigen
Foto: Philip Volckaert


Ju Lie had op haar beurt haar gitaar niet gestemd en die kon al helemaal niet aangesloten worden, maar haar lied klonk erg goed, dus we gaan haar wellicht nog eens terugvragen als ze dat ziet zitten
Foto: Philip Volckaert


Flavia Boxy brengt een scherpe tekst
Foto: Philip Volckaert


Miguel De Grande presenteert twee nummers van zijn cd
Foto: Philip Volckaert


DJ Kopstoot maakt het feest der pessimisme muzikaal compleet naderhand
Foto: Philip Volckaert


Foto: Philip Volckaert

Het podium was nu leeg. We hadden dingen om na te praten. Muziek stimuleerde ons, Dj Kopstoot was de laatste op de line up. Jong en oud waren er. Op het einde werd er nog eventjes kort gedanst op het podium door een jonge garde. ik zag veel die vanavond. Ik word ouder, maar neen, ik kan er nog tegen. Plots dacht ik aan de hond. Zou hij geen recensie kunnen geven? Dat deed hij meerdere malen tijdens de avond: een kreet. Ik vond hem buiten op het terras, hij was aan het relaxen bij zijn baasje. ik zwaaide hem hallo. Stilzwijgend genoot hij van al de mensen die hij daar had aan tafel. Wat moet je zeggen over de avond? Soms ook niet. De plek was in een warme dampende kelder en buiten zag ik het grote belfort met zijn sterren ernaast in een koude heldere nacht.


Foto: Philip Volckaert

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *