Terugblik op eerste Droef editie


De poster van Droef 1.0, ontwerp: Dennis van Renesse

Foto: Philip Volckaert

Foto: Philip Volckaert

Mijn hemel, wat was u met velen! Aan de Gentse Feesten kon dat niet gelegen hebben want die startten de volgende dag pas, en het was ook een werkdag voor iedereen. Dat bleek vooral hoe later het werd, want men begon nerveus op horloges en smartphones naar de klok te kijken. Dat was onze schuld: wij liepen gigantisch uit voor we begonnen. Wat kunnen we zeggen? Het was Droef… En ach, zijn de Gentse Feesten destijds ook niet met technische problemen gestart zoals een ontploffende versterker en watalnietmeer?


De flyers. Niemand had de spelfout gevonden dus we hoefden niemand te tracteren. Foto: Philip Volckaert

De kinderziektes

Hier een stukje organisatorische eerlijkheid: we hadden een paar dingen niet zo handig afgesproken. Als je een half uur voor aanvang erachter komt dat de beamer die je tijdens de optredens wou gebruiken, in feite helemaal niet geregeld is, dan toont dat toch wel een stukje onprofessionaliteit. We krégen in allerijl nog een beamer geregeld, maar voor die geïnstalleerd en opgehangen was, en we bovendien de live feed via Facebook werkend hadden, waren we al drie kwartier uitgelopen. Vandaar dat het zo lang duurde voor de klokken van Droef luidden dat iedereen binnen moest komen. Wat u vervolgens gelukkig wel braaf deed, zodat we konden beginnen.

Dit is hoe amateurs als wij een livefeed via Facebook proberen te doen. Foto: Philip Volckaert

Wie het via Facebook volgde op dat moment, en wie in café l’Enfant Terrible was op deze legendarische avond, kan bevestigen dat de live feed echt bestaan heeft. Er was live video van het totale evenement, van ver voor de start tot een flink stuk na het einde. Daarna drukte echter iemand van de organisatie op de verkeerde knop en is deze video voorgoed verloren gegaan. Of hij was te lang voor Facebook, of… we zullen het nooit weten waar de beelden heen verdwenen zijn. Iets om een volgende keer van tevoren mee te oefenen en beter in te lezen wellicht. (In onze verdediging: het idee voor de live feed werd drie dagen van tevoren pas geopperd, dus dat we het in orde hadden, mag al bijna een wonder heten.)

Maar het werkte wel, waardoor we het optreden achterin het café konden projecteren terwijl het plaatsvond. Met ongeveer 20 seconden vertraging erin, maar dat ontkom je niet. Foto: Philip Volckaert

Ook hadden we alle artiesten streng op het hart gedrukt dat elk maar 5 minuten, maximaal 10 mocht vullen. Het was een gigantisch vol programma met veel performers en we wilden de spanningsboog erin houden. Noem het dus een staaltje onervaren regisseren toen Didi De Paris onze authoriteit tartte en twee enorm lange sets bracht. Hoewel zijn optreden weergaloos goed was, zorgde dit automatisch dat de overige optredens extra zwaar om te zien werden. Het ‘pfoe, komt er nu nóg wat?’-gevoel, zogezegd.

Didi De Paris. Foto: Philip Volckaert

Bon. Dus dat ging er allemaal duidelijk niét echt goed.

Het succes


We gaan bij Droef natuurlijk niet spreken van een succes, en zeker niet van de eerste editie. Dat zou een Podium Voor Pessimisme volstrekt misstaan. Maar we zijn zelf van mening dat de performers die optraden op Droef, stuk voor stuk een geweldig optreden hebben verzorgd, dat de totale theatrale spanningsboog die we als rode draad hadden aangebracht, effectief werkte, dat het boek dat gepresenteerd werd aan het eind van de avond een zeer mooi boek is geworden, dat de techniek ons niet in de steek liet (behalve wat al genoemd was)

Franky Bordo als de Inspecteur van persoonsverwisseling, mutatie en sociologische infiltratie van mogelijk verdachte individuen. Foto: Philip Volckaert

De humoristische gedichten van Johan van Tilburg werden dankbaar ontvangen. Foto: Philip Volckaert

De krachtige maatschappijkritische poëzie van Benoit Vermaele. Foto: Philip Volckaert

Een vervreemdend vervreemd verhaal van Mathieu Stevens. Foto: Philip Volckaert

De cryptodromerige poëzie van Marc Tiefenthal. Foto: Philip Volckaert

De Pessipedia van Rinus Van De Melkboer. Foto: Philip Volckaert

De ontroerende, gitzwarte tekst van #JJHemp. Foto: Philip Volckaert

De wonderschone muziek van Elco Wareman. Foto: Philip Volckaert

Impressie van de publieksdrukte van buiten het café. Foto: Philip Volckaert

En gelukkig was er ook een ruime pauze. Foto: Philip Volckaert

Op het eind

Na afloop verheugde het ons, ondanks de enorme uitloop (we eindigden ruim na middernacht met het hoofdprogramma), dat nog een relatief groot deel van het publiek aanwezig was voor de boekpresentatie en het Pessimistisch Dansen dat wij Droove noemen (op selectie van Rick Brands. We hebben ons lesje geleerd van de communicatie met Sabam en zullen hem in het vervolg geen DJ meer noemen maar Didier.) zodat de avond leuk werd afgesloten. Althans, voor de organisatie was het vooral vegen… en boekjes signeren.

Het eerste exemplaar van “Luisterend en Stuimig”, de nieuwe dichtbundel van René van Densen, werd uitgereikt aan De Dood. Foto: Philip Volckaert

Leuk zo’n feestje maar het geeft zo’n rommel he… Foto: Philip Volckaert

Fin. Foto: Philip Volckaert

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *